W co gracie w weekend? #221

Witajcie. Bardzo cieszę się z tego, że odwiedziliście mnie w zeszłym tygodniu na blogu, więc postanowiłem go kontynuować. Miałem znowu pisać o Personie 5, ale ledwo po piętnastu dniach spędzonych z tym jrpgiem ujrzałem napisy końcowe. Miałem bardzo złe zakończenie i zamierzam jeszcze kiedyś wrócić do tej produkcji, aby poprowadzić historię inaczej, ale to już nie w tym roku. W 2017r. wyszło po prostu bardzo dużo dobrych i ciekawych gier, więc wypadałoby, abym w końcu napisał coś o The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Wróciłem także po trzech miesiącach przerwy do NieRa: Automaty z mocnym postanowieniem zobaczenia zakończeń B-E. Postaram się też bardziej przycisnąć zaniedbane ostatnio Uncharted 4.
[Wpis zawiera spoilery.]

The Legend of Zelda: Breath of the Wild (WiiU, Nintendo EPD, 2017r.)

BotW to zdecydowanie największa Zelda, jaką widziałem w życiu. Po wyjściu ze Świątyni Odrodzenia na samym początku tej japońskiej gry przygodowej ukazał mi się świat tak wielki i przepastny, że pomieściłby w sobie chyba wszystkie gry z tej serii, jakie do tej pory widziałem.
Bardzo szybko spotykamy w niej pewnego starca, który obiecuje oddać nam swoją paralotnię, jeśli przyniesiemy mu skarb znaleziony w jednej z pobliskich świątyń. O ile świat w ostatniej części przygód o księżniczce Zeldzie i nieustraszonym Linku jest pokaźnych rozmiarów, tak świątynie w grze są mikroskopijne i często składają się z jednego większego pomieszczenia, w którym musimy rozwiązać jedną lub kilka zagadek, dzięki czemu dotrzemy do znajdującego się tam skarbu. Skarb jest zawsze ten sam i jest nim Kula Ducha. Zebranie czterech takich kul daje nam możliwość uzyskania dodatkowego kontenera zdrowia zwiększającego naszą maksymalną ilość serc lub zwiększenia wskaźnika wytrzymałości, który decyduje o tym, jak długo możemy się wspinać lub wyprowadzać ciosy. W tym celu musimy udać się do zrujnowanej Świątyni Czasu i pomodlić się o naszą nagrodę.

Po spełnieniu prośby owego człowieka okazuje się, że jest to duch Króła Hyrule, który opowiada nam niewesołą historię swojego królestwa, które stanęło sto lat temu na skraju zagłady z rąk Ganona Nieszczęscia. Aby mu w tym przeszkodzić zebrana została potężna armia składająca się z przedstawicieli wielu ras, w ręce których oddane zostały najnowocześniejsze maszyny bojowe. Armia, której celem miało być uratowanie świata nie wzięła jednak pod uwagę przebiegłości ich wroga. Ganon przejął władzę nad wszystkimi maszynami, łącznie z potężnymi bestiami a biednej Zeldzie pozostało przyglądanie się jak miasto, które chciała ochronić jest niszczone centymetr po centymetrze. Wszyscy zginęli, łącznie z Linkiem, który ostatnim tchem uratował jeszcze księżniczkę, której wiernie służył. Przez ostatnie sto lat Ganon rósł nieustannie w siłę. Gdy osiągnie apogeum swojej moc, to cały świat ulegnie zagładzie. Celem gracza jest niedopuszczenie do tej sytuacji. Zanim jednak uda nam się wykonać powierzoną nam misję musimy dobrze poznać świat gry.
W orientacji w terenie pomaga wdrapywanie się na wysokie wieże, które dają dostęp do mapy. Owe wieże są świetnymi punktami widokowymi, więc dobrze jest pozaznaczać wszystkie świątynie i inne interesujące nas miejsca, jakie zobaczymy na ich szczytach, bo kiedyś może do nich zajrzymy. Na mapie możemy umieścić nawet do stu znaczników i wybrać dla nich jeden z kilku symboli. Ustawiłem sobie, że wieże mam pod jednym symbolem a świątynie pod innym, żeby mi się nie mieszały.
Dotarcie do wybranego miejsca na mapie wcale nie oznacza, że dostaniemy się od razu tam gdzie chcemy. Żadna gra z tej serii nie jest grą spacerową jak tytuły z serii The Elder Scrolls i pomimo tego, że sporo w niej naleciałości z serii Assassin's Creed oraz Far Cry, to jest to dalej gra bazująca na konieczności posiadania jakiejś zdolności, żeby gdzieś wejść. Nie wdrapiemy się na wysoką wieżę bez odpowiedniego rozwinięcia wytrzymałości. Nie wystarczy znaleźć świątynię, żeby do niej wejść, bo jej wnętrze może być otoczone kolcami, więc czasem lepiej rozejrzeć się gdzieś po okolicy i znaleźć jakąś półkę skalną, z której dolecimy do upragnionej świątyni.

Jednak to nie ogromny świat, jego kreacja artystyczna, duża swoboda czy grafika, która jest moim zdaniem mniej szczegółowa  niż ta ze Skyrima z 2011r. robią na mnie największe wrażenie w Breath of the Wild. Autorzy przeszli samych siebie w dbaniu o detale, które sprawiają, że tytuł Nintendo zdobył moje serce od pierwszej minuty. Wyobraźcie sobie, że gdy leje jak z cebra, to skały są śliskie i nie ma szans, żeby się na nie wdrapać. Gdy rozszaleje się burza, to pioruny potrafią trzasnąć o ziemię i podpalić trawę! Jeśli nie ugotujemy czegoś, co zapewni nam ochrony na zimno lub nie znajdziemy stosownego odzienia, to zamarzniemy.
Podczas walk z bokogoblinami możemy wytrącić im broń z ręki, podjąć ją z ziemi i nią walczyć. Najlepsze w tym wszystkim jest jednak to, że wcale nie musimy się rzucać na duże grupy przeciwników, żeby zdobyć skarb, którego chronią. Czasem wystarczy ruszyć głową, wdrapać się gdzieś wyżej i zrzucić na nich z góry jakieś kamienie lub kłody, które przetrzebią ich szyki. A jeśli nawet to nam nie wystarcza, to zawsze możemy poczekać do zmroku i wybić po cichu wszystkich przeciwników kiedy smacznie śpią.

Możliwości w tej grze jest sporo, więc chwilowo zupełnie nie interesuję się wątkiem głównym, tylko zwiedzam ten świat i nie mogę się nadziwić nad jego pięknem. Z rzeczy, które są irytujące wymieniłbym koszmarnie szybko psujące się bronie i tarcze, spadki animacji w niektórych miejscach oraz z rzadka pojawiającą się muzykę. Boję się też, że zabawa runami bomb, magnesu, zatrzymywania czasu i mrozu znudzi mnie po jakimś czasie a jeśli tytuł ekskluzywny Nintendo nie ma jakichś zadań pobocznych z prawdziwego zdarzenia i bazuje jedynie na zbieractwie, to z mojej strony nie będzie dla niej żadnej taryfy ulgowej. W takiej Okarynie Czasu lub Masce Majory potrafiłem głowić się bardzo długo nad otworzeniem jakiejś skrzynki w lochu lub dotarciem do jakiegoś miejsca. Natomiast lochy w tej grze do najtrudniejszych nie należą. To dopiero początek mojej kolejnej przygody z Linkiem i na razie powstrzymam się przed wydaniem o niej jakiejś ostatecznej oceny.

NieR: Automata (PS4, Platinum Games, 2017r.)

Ostatnio grałem w Automatę jakieś trzy miesiące temu i trochę obawiałem się, że granie w nią drugi raz nie wniesie zbyt wiele świeżości do znanej mi już historii, ale Yoko Taro to niezły cwaniak i specjalnie nie dopowiedział kilku kwestii do końca i grając tym razem jako 9S mogę spojrzeć na niektóre wydarzenia z innej perspektywy, dowiadując się więcej o fabule Automaty.
Już podczas walki z Goliatem dotarło do mnie, że 9S nie jest zwykłym przydupasem 2B, tylko kimś, kto po prostu uratował jej życie. Gracz nie zrozumie tego do końca, grając jako seksowna androidka, ale już zajmując się hakowaniem tego olbrzyma zdajemy sobie sprawę, że bez naszych działań nie pożyłaby długo.
Początek Automaty już chyba zawsze będzie jednym z moich ulubionych momentów w tej grze. Po nim byłem trochę zawiedziony, bo znów czekał na mnie świat, który już dobrze poznałem jakiś czas temu i wszystkie mankamenty techniczne, które raziły mnie przy pierwszym zetknięciem się z tym jrpgiem znów zaczęły mnie irytować. Na szczęście wiem gdzie iść, więc drugie przejście Automaty idzie mi w miarę sprawnie. Od czasu do czasu pojawiają się nowe elementy układanki stanowiącej tą historię i dziwie się mocno graczom, którzy mając taki sposób prowadzenia historii na wyciągnięcie ręki grają w inne gry po kilka razy, tylko po to, by wbić trofeum za przejście gry na wyższym poziomie trudności.
W rpgach posiadających jakieś wybory nie powinno to stanowić zbyt dużego problemu, ale granie w liniowe gry, które niczym nie różnią się podczas kolejnych przejść wydaje mi się trochę niepoważne.

Tymczasem wystarczy zagrać drugi raz w kontynuację NieRa i zawalczyć ponownie z Simone w wesołym miasteczku i doznać niezłego szoku. Za pierwszym razem miałem ją za zwykłego potwora, którego chciałem jak najszybciej pokonać. Grając w Automatę jako 9S poznałem jej historię. to historia kobiety, która pokochała niewłaściwą osobę. Chciała być piękna, aby zwrócić na siebie jego uwagę. W pogoni za pięknem pożerała inne androidy i maszyny a on i tak nie zwracał na nią uwagi. Zdobyła dla niego piękny błękitny klejnot, nieraz się przy tym raniąc, ale namacalna oznaka jej uczuć nie zyskała aprobaty jej ukochanego. Przygotowała dla niego nawet pieśń, bo usłyszała od kogoś, że dzięki muzyce da się zdobyć czyjeś serce, ale nawet to nie pomogło jej dotrzeć do ukochanego.
Nie potrafiła pojąć, że bez względu na to, ile wysiłku włoży w to, aby się zmienić dla obiektu swoich westchnień, jego serce pozostanie otwarte tylko dla jednej osoby, dla niego samego. Odrzucenie uświadomiło jej bezcelowość jej wszystkich działań. Jej dusza zaczęła krzyczeć z rozpaczy. Położyłem kres temu szaleństwu wywołanemu jej złamanym sercem.
Chyba pierwszy raz od końcówki pierwszego NieRa po prostu mnie zamurowało. Przeboleję jakoś to, że gram w Automatę kolejny raz. Kto wie, może zrobię jakieś zadania poboczne, których nie udało mi się wykonać podczas pierwszego przejścia gry? A może po prostu nie mogę usiedzieć w spokoju, czekając na to, czego nie powiedział mi jeszcze scenarzysta tej gry, gdy przechodziłem jej pierwszy raz?

  Uncharted 4: Kres Złodzieja (PS4, Naughty Dog, 2016r.)

Przez ostatnie dwa tygodnie byłem tak zaabsorbowany ogrywaniem Persony 5, że całkowicie zaniedbałem Uncharted 4. Nie żałuję tego, bo czasem specjalnie porzucam jakiś tytuł, którym aktualnie się zajmuje tylko po to, aby za nim zatęsknić i nabrać jeszcze większej ochoty na grę. Tak jest i tym razem, więc jak ktoś mi mówi, że Kres Złodzieja to znowu to samo, że poza grafiką przygodówka Naughty Dog nie ma nic ciekawego do zaoferowania, że zagadki w nim są za tłatwe, że Sam to przykład najgorszej kreacji brata w grach wideow historii, to nie robi to na mnie zbyt wielkiego wrażenia. Nieraz pisałem lub mówiłem innym graczom, że nie jestem zbyt wielkim fanem tej serii (fanbojstwo wobec Crasha oraz Jaka i Daxtera zrobiło swoje), ale od zawsze byłem miłośnikiem pirackich klimatów, więc samo poszukiwanie ich skarbów to wystarczający powód do tego, aby mnie zmobilizować do dalszej gry.

Przechodzę Uncharted 4 na przedostatnim poziomie trudności i nie raz odczułem to na własnej skórze. Radosne strzelanie bez używania osłon tym razem już nie przejdzie. Nie będę ukrywał, że przy większych zadymach modlę się o to, żeby znaleźć jakąś osłonę, bo trzy-cztery strzały wystarczą do zakończenia kolejnych wariackich przygód Nate'a. Jestem mniej więcej w dwóch trzecich gry, moja celność zatrzymała się na poziomie 96%, więc jestem zadowolony i krok po kroku zbliżam się do drugiego przejścia tytułu ekskluzywnego na PS4. Stęskniłem się za tą grą.

To by było na tyle ode mnie. Nie zapomnijcie podzielić się z nami tytułami ogrywanych gier.