W co gracie w weekend? #220

Dawno nie byłem tak podekscytowany pisząc bloga. Napisałem już ponad 250 różnego rodzaju wpisów a czuje się tak, jakbym to robił pierwszy raz w życiu. Bardzo się cieszę, że znów padło na Personę 5, bo nawet po 125 godzinach, które z nią spędziłem nie wiem jak mam ja traktować. Czy jest to jrpg, który zakończy pewien etap mojego życia czy rozpocznie nowy? A może jedno i drugie?
[Wpis zawiera spoilery.]

Persona 5 (PS4, Atlus, 2017r.)

Aż dziw bierze, że jeszcze dwa tygodnie temu zupełnie nie wierzyłem w to, że kiedyś zagram w ten tytuł. Do odmienienia mojego serca wystarczyła dobra wola dwóch osób.
Pierwszą z nich jest wielka fanka Persony, Transformerów i Miku Hatsune, Kaszydo, która napisała o ostatniej odsłonie serii jrpgów Atlusa bodajże w jednym z majowych w co gracie w weekend. Od tamtej pory Persona 5 stała się najbardziej pożądaną przeze mnie grą wydaną w tym roku. Gdy tylko słyszałem, że ktoś kupił lub pożyczył ten tytuł a wcale w niego nie gra, to źle się z tym czułem, bo wiedziałem, że gdybym jakimś cudem wszedł w jego posiadanie, to ogrywałbym go bez opamiętania.
Niby ograłem w tym roku Wiedźmina 3, Hatsune Miku Project DIVA Future Tone, Resident Evil 7, Horizon Zero Dawn, NieRa: Automatę, Uncharted 4 i wiele innych gier, ale nawet przez chwilę nie przestałem myśleć o Personie 5. Myślałem o niej już 6 lat temu, gdy pierwszy raz zagrałem w grę z tej serii. Obiecałem sobie wtedy, że muszę przejść Personę 3 i 4 przed premierą Persony 5. W międzyczasie wyszła jeszcze Catherine, która opóźniła premierę ostatniej Persony, Atlus wydał reedycję P4 na VITę, zaczął się bawić w jakieś spin offy, przekładał premierę P5 kilka razy a mnie po prostu trafiał szlag. Zacząłem więc przez te lata bawić się nawet z innymi tytułami tej firmy.
Gadać się za bardzo ze mną nie dało kiedy Persona 5 trafiła w końcu na rynek. Gdy rozmawiałem z kumplem o grach a on mi opowiadał o Prayu, o tym dlaczego Andromeda go śmieszy i w nią nie gra oraz o swoich postępach w Automacie niby go słuchałem a myślami i tak błądziłem gdzieś w obłokach. Gdy w końcu powiedział mi, że ma Personę 5, to wypaliłem: No to teraz wiem co mi pożyczysz w najbliższym czasie.
Zanim jednak to się stało powiedziałem mu, że nawet jak tak zrobi, to pewnie mi odbije i zanim przejdę jego grę, to kupię własną kopię. Po spędzeniu 2-3 dni z historią o upiornych złodziejach serc zamówiłem swoją kopię na OLXie i teraz mam nowego członka w swojej atlusowej rodzinie.

Nic nie poradzę na to, że lubię grać w gry tej firmy. To już nie pierwszy raz, gdy potraktowałem czyjąś grę, do której nie ma dema a i tak potraktowałem ją jako demo. Bałem się zagrać w Personę 5. Gadałem o niej jakieś bzdury, bo w gruncie rzeczy wiedziałem, że oszaleję na jej punkcie, gdy tylko trafi do czytnika mojej PS4. Jeśli nie jesteście fanami jrpgów, to macie szczęście, jeśli natomiast nimi jesteście, to nie grajcie w Personę 5, bo gdy zrobicie to choć przez chwilę, to nie będziecie mogli przestać. Przejdźmy jednak do krótkiej charakterystyki kolejnych bohaterów tego jrpga.

Yosuka Kitagawa był zdolnym młodym malarzem. Po śmierci matki zamieszkał u swojego mistrza, dlatego gdy dowiedział się od złodziei serc, że wykorzystuje on swoich podopiecznych, kradnąc ich pracę i sprzedając ich obrazy jako swoje, to nie mógł w to uwierzyć. Postanowiłem więc zrobić coś, żeby przejrzał na oczy. Wkradłem się ze swoją ekipą do pałacu Madarame, który okazał się wystawą a za obrazy w niej robiły portrety wszystkich wykorzystanych przez niego osób. W toku dalszych wydarzeń ustaliłem, że matka młodego artysty również została wykorzystana przez malarza żyjącego z cudzych pomysłów. Gdy chłopak dowiedział się, że obraz, który przyniósł jego mistrzowi sławę jest tak naprawdę obrazem jego matki trzymającej go na rękach a podły plagiator pozwolił jej jeszcze umrzeć, to wyzbył się resztek szacunku, który do niego jeszcze żywił i postanowił go ukarać razem ze swoimi nieoczekiwanymi sojusznikami. Z tej dosyć ponurej historii Lisa zawsze zapamiętam moment, w którym poprosił Ann o to, żeby pozowała przed nim nago a ona przyszła ubrana do niego tak jakby wybierała się na Antarktydę. Do dziś się z tego śmieję.

Jednak dopiero po poznaniu losów Makoto Niijimy coś się we mnie zagotowało i teraz już wiem, że czego bym nie napisał złego o Personie 5, to jest to gra, która odmieniła moje serce na zawsze. Makoto była szkolną prymuską, przewodniczącą rady uczniów oraz siostrą prokurator Sae Niijimy zajmującej się sprawą złodziei serc oraz incydentami blokad umysłów, które doprowadziły do wielu niewyjaśnionych wypadków. Dyrektor traktował ją jako popychadło i zmusił ją do zbadania sprawy upiornych złodziei, grożąc, że nie wyśle listów polecających do wybranej przez niej szkoły wyższej. Dziewczynę trochę to poirytowało, ale cierpliwie śledziła protagonistę i jego sprzymierzeńców, biegając za nimi po dzielnicach Tokio z nosem wściubionym w książkę dla niepoznaki. Nie było jej łatwo. Z jednej strony jej starsza siostra miała ją za kompletnie bezużyteczną osobę, którą musi utrzymywać po śmierci ich ojca, która myśli o bzdurach zamiast się uczyć a uczniowie mieli ją za kogoś, kto wiedział o sprawie nauczyciela-erotomana i nie zrobił nic, żeby to powstrzymać. Gdy odkryła w końcu tożsamość złodziei a oni zarzucili jej brak przydatności podczas badania sprawy lokalnego członka mafii, który terroryzował uczniów m.in. Akademii Shujin, to poszła do niego, żeby go sprowokować. W ten sposób całej grupie udało się dostać do kolejnego pałacu, którym okazał się latającym bankiem. Jego prezes, Kaneshiro, traktował innych ludzi jako bankomaty i sposób na zarabianie przez niego pieniędzy poprzez groźby stosowane w stosunku do jego dłużników i członków ich rodzin. Gdy zaczął drwić z Makoto, że uczyni z jej siostry swoją niewolnicę, która będzie spełniać wszystkie jego seksualne żądze a potem wyrzuci ją jak mu się znudzi a prymusce polecił zarobić na oddanie długu na ulicy, sprzedając swoje ciało, to trafił ją szlag. Zmieniła się we wkurzoną Królową, która jeździ na wystrzałowym motorze a zamiast berła używa kastetów. To była właśnie ta chwila, na którą czekałem. Całe to wydarzenie skłoniło mnie do głębszej refleksji. Czy komuś z takim nastawieniem potrzebna jest jakakolwiek promocja? Czy komuś, kto w dziecinny sposób umie podejść wroga, używając do tego siły własnego intelektu trzeba mówić jak ma żyć, co ma robić, co jej wolno a czego jej nie wolno? Czy komuś kto zna swoje mocne i słabe strony można wmówić, że jest bezużyteczny? Nie da się i naprawdę nie trzeba pokonać najsilniejszych bossów w grach From Software, żeby poczuć się lepiej. Wystarczy do tego jedna gra o licealistach i ich problemach, w którą miałem nigdy nie zagrać.

Moim ostatnim nabytkiem w drużynie jest Navi (a nie jakaś Wyrocznia, jak ją nazwali tłumacze gry, który naogladali się chyba za dużo Batmana), czyli Futaba Sakura. Futaba sama zgłosiła się upiornych złodziei z pomocą o zmianę jej serca. Tylko pod takim warunkiem zgodziła się pomóc im w nieuczciwej walce z hakerami, z którymi nie mieli żadnych szans. To właśnie ona okazała się tą tajemnicą opiekuna protagonisty, Sojiro, której oczekiwałem od początku gry. Okularnica od małego obwiniała się za samobójstwo swej matki. Od tamtej chwili zamknęła się w sobie, dręczona nieustannym poczuciem winy i halucynacjami. Swój pokój, z którego praktycznie nigdy nie wychodziła, traktowała jako grobowiec, w którym przyjdzie dokonać jej żywota, dlatego jej pałacem okazała się olbrzymia piramida pełna pułapek i zagadek. W trakcie kolejnego skoku udało mi się ustalić, że podopieczna pana Sakury wcale nie popełniła czynów, które sobie zarzucała. Jej matka zajmowała się badaniami nad metaświatem i ktoś postanowił ukraść wyniki jej prac. Jej matkę zabito a młodej, zrozpaczonej sierocie wciśnięto kit w postaci sfabrykowanego listu samobójczego. Gdy Futaba odkryła w końcu prawdę postanowiła dołączyć do załogi, nie w celu odmieniania serc złoczyńców a po to, aby odkryć tożsamość i ukarać sprawców śmierci jej ukochanej mamy.

W fabule jestem trochę dalej, ale postanowiłem na tym zakończyć dzisiejszy opis Persony 5, która sprawiła, że czuję się o dziesięć lat młodszy i mam ochotę na największe szaleństwa, jakie robiłem kiedyś z grami z serii Final Fantasy. Dobrze, że niedługo odbędę szkolenie, bo powoli zaczynam się obawiać, że skończę jako większy hikikomori niż postać z jakiegoś jrpga. 

Nie mogę wyjść z podziwu dla Atlusa, który wyprodukował tytuł, którego nie boję się porównywać nawet z Wiedźminem 3. Bardzo się cieszę, że moje serce z kamienia zostało odmienione i znów jest pełne radości. Dziś już nikt wam nie uwierzy jak napiszecie, że Japończycy nie potrafią tworzyć dobrych gier. Zawsze trzeba wierzyć w to, że wszystko będzie w porządku.

Pozostało mi juz tylko jedno, a mianowicie zapytać was o to w co gracie w weekend?