W co gracie w weekend? #222

Cześć. Po męczarniach związanych ze splatynowaniu Uncharted 4, gdzie coś mnie podkusiło, żeby zrobić speedrun na miażdżącym poziomie trudności postanowiłem, że swoją czterdziestą platynę zdobędę w dawno nie odpalanym Uncharted 3. Tym samym zgarnę kwartet platyn za cztery części jednej z najbardziej znanych serii gier na konsolach firmy Sony.

Oprócz tego planuję także pograć w NieRa: Automatę, The Legend of Zelda: Breath of the Wild oraz Fallouta, oczywiście jeśli czas na to pozwoli.
[Wpis zawiera spoilery.]

NieR: Automata (PS4, Platinum Games, 2017r.)

Automata wciągnęła mnie na maksa. Zdaję sobie z tego sprawę, że z niewielkimi wyjątkami powtarzam 9S ścieżkę, którą przerabiałem już przy okazji gry 2B, ale nie zrobiłem wtedy zbyt wielu misji pobocznych, więc de facto niewiele wiem o wielu wątkach opcjonalnych w produkcji autorstwa Platinum Games. Niektóre z nich chciałem poznać już przy pierwszej styczności z kontynuacją NieRa, ale a to miałem za niski poziom, a to nie widziałem jak dolecieć do jednej postaci siedzącej na dach, a to nie wiedziałem jak gdzieś dojść albo jak przedrzeć się przez burzę piaskową na pustyni, nie mówiąc już o tym, że gra wcale nie informuje, że wykonanie jakiejś misji fabularnej odbiera graczowi zaliczenie pewnych zadań dodatkowych.Mądrzejszy o wydarzenia ze ścieżki A staram się wykonywać wpierw zadania poboczne a dopiero potem popycham scenariusz. W końcu dostałem się na dach, na który nie potrafiłem dolecieć grając jak 2B i dowiedziałem się co to za gość się tam przede mną ukrywał. Z początku nie wziąłem ojca Servo na poważnie. Zaczął do mnie mówić, że nauczy mi walczyć a gdy pokonałem go ledwo kilkoma ciosami, to nie czułem satysfakcji z naszego nierównego pojedynku. Gdy ten nieudacznik udający mistrza sztuk walki zażądał ode mnie dostarczenia mu w nagrodę za jego nauki przedmiotów, których potrzebował do upgrade'ów to chciałem go wyśmiać. Nasza kolejna walka uzmysłowiła mi coś ciekawego, że wraz z moimi działaniami Servo staje się coraz silniejszy a gdy dostąpiłem zaszczytu walki z jego forma ostateczną formą na sześćdziesiątym poziomie, to cieszyłem się w głębi ducha, że nie miałem z nim do czynienia w ścieżce A, bo zabiłby mnie jednym ciosem.

Muszę przyznać, że nie żałuję, że dostałem się na tamten dach, bo przecież dałem staremu mistrzowi upragniony spokój ducha, którego szukał. Po naszych emocjonujących potyczkach czuję spełnienie i cieszę się, że odkrywam Automatę na nowo. Poznanie największego sekretu 2B (aż dziesięć razy!), wysadzenie się w Bunkrze, ucieczka z placu boju, gdy potężny Goliat rozniósł na kawałki całe miasto, jazda na jeleniu, bezproblemowe złowienie wszystkich gatunków ryb, znalezienie wszystkich chipów i podów dało mi sporo frajdy, podobnie jak wykonanie wielu misji nie mających wpływu na wątek główny. W ten weekend raczej nie popchnę do przodu scenariusza, ale na pewno będę miał co robić. Postanowiłem, że przynajmniej spróbuję zawalczyć o zobaczenie wszystkich dwudziestu sześciu zakończeń w grze a do tego jeszcze bardzo daleka droga.

The Legend of Zelda: Breath of the Wild (WiiU, Nintendo EPD, 2017r.)

Przyznam się bez bicia, że nie grałem w ostatnia Zeldę zbyt długo w ostatnim czasie. Oczywiście na parę wież udało mi się wspiąć, a uwierzcie, że jak maszyny podgrzewają ci tyłek co chwila wiązkami laserowymi wcale łatwe to nie jest, no ale i tak będę musiał prędzej czy później wejść na wszystkie, więc takie niedogodności jak przypalany co chwile tyłek na pewno mnie nie powstrzymają, skoro to jedyny sposób za zeskanowanie mapy świata gry.Ze świątyniami jest podobnie. Jeśli chcę zdobyć kolejne kontenery zwiększające maksymalną ilość serc Linka, to bez względu na czekające mnie zagadki muszę wytężyć szare komórki i dojść do końca każdej z nich. Jeśli nie zrobię tego teraz, to zajrzę do nich w przyszłości. Podoba mi się, że od czasu do czasu trafi się jakaś Magda, która zwróci mi kulturalnie uwagę, żebym nie deptał jej pięknych i delikatnych kwiatów znajdujących się w okolicy kolejnej świątyni, co zmusi mnie do dojścia do niej okrężną drogą. Wewnątrz nich czeka mnie zabawa z wysadzaniem popękanych ścian, wrzucanie bomb do misy i przenoszenie tej misy nad platformy z otworami, do których muszą powpadać, żeby odblokować mi dalszą drogę do celu itp.Nawet jeśli nie zajmuję się wątkiem głównym, to przecież wystarczy, że zajrzę do kilku z nich dziś, jutro lub pojutrze a i tak będę bliżej ukończenia tej pozycji, nawet jeśli odbywa się to u mnie i iście ślimaczym tempie. Wszystko przez Uncharted 4 i Fallouta. Cóż poradzić? Nie da się zaprogramować chęci do grania w daną grę i u mnie to już norma, że po tym jak się w coś wciągnę, to inne gry schodzą na dalszy plan. czy tak będzie ponownie z Breath of the Wild jeszcze się okaże.

Uncharted 3: Oszustwo Drake'a (PS3, Naughty Dog, 2011r.)

Uncharted 3 nie odpalałem od trzech lat. Kiedyś chciałem zdobyć w nim swoją platynę, ale nie było to możliwe w wersji z PlayStation Plus, gdyż z nieznanym mi powodów zablokowano w nim tryb kooperacji. Nic nie dało się z tym zrobić. Grę porzuciłem po zdobyciu w niej większości trofeów, w tym za znalezienie wszystkich skarbów beż żadnej podpowiedzi. Nie udało mi się jedynie znaleźć reliktu oraz pewnego krokodyla, na którym miałem się przejechać. Jednak po setkach przekleństw, które ciskałem pod adresem ostatniego bossa w Uncharted 4 i zdobyciu najcenniejszego trofeum w przygodówce Naught Dog postanowiłem wrócić do Oszustwa Drake'a i tym razem już nic nie powstrzyma mnie przed realizacją planu sprzed kilku lat. Ściągnięcie trybu splitscreen także nie pomogło w rozwiązaniu moich problemów. Męczyłem nawet kolegę, żeby zahostował mecz w trybie współpracy, ale nawet to nie pomogło, więc zadzwoniłem do znajomego prowadzącego sklep z grami z zapytaniem czy nie ma przypadkiem Uncharted 3 na stanie. Okazało się, że akurat ma, więc przejechałem się do niego po grę, wbiłem feralne trofeum w kilka minut, oddałem pożyczoną grę i rzuciłem się z takim animuszem w pustynną eskapadę Drake'a, że nie wyobrażam sobie skończyć jej w ten weekend.Plansze w jednej z najładniejszych gier ubiegłej generacji może nie są tak duże jak w Uncharted 4, ale za to ścieżka dźwiękowa przepełniona arabskimi melodiami i śpiewem zostawia daleko w tyle tytuł ekskluzywny PS4. Przeszedłem czwórkę dwukrotnie w ciągu ubiegłego tygodnia i tam jest dosłownie jeden lud dwa momenty, gdy muzyka dawała radę. Nie zmienia to jednak faktu, że w zestawieniu z tą z trójki jest bezpłciowa.

Muzyka w Uncharted musi mieć trąbki nadające całej ścieżce dźwiękowej odpowiedniej pompatyczności a ta z trójki idealnie oddaje pustynny klimat całej produkcji. Wystarczyło, że przesłuchałem kilku motywów muzycznych podczas rozgrywki i od razu poczułem się jakbym był w domu.Uncharted 3 to historia ukazująca jak wiele dla Nate'a znaczy Sully. Nie ma w niej na szybko wymyślanych braci, bo trzeba zrobić koleją cześć. Jest za to tyle akcji, że spokojnie można obdzielić nią jeszcze kilka innych gier przygodowych. Ucieczka z tonącego statku, walka na śmierć i życie na pokładzie samolotu z olbrzymią dziurą w poszyciu kadłuba, beznadziejna próba o dostanie się do spadochronu przytwierdzonego do skrzyni zaopatrzeniowej, szaleństwo i omamy protagonisty na pustyni, konny pościg za karawaną, nieoczekiwany sojusz z Salimem oraz tajemniczy Iram to tylko ułamek atrakcji tej produkcji. Wszystko to jednak w zupełności wystarczyło mi do tego, aby ponownie zanurzyć się w świecie gry i nie spocznę dopóki nie pożegnam go najważniejszym trofeum.

Fallout (PC, Interplay Productions, 1997r.)

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z Falloutem. Grałem już w niego wcześniej na swoim poprzednim komputerze, ale ten post-apokaliptyczny rpg miał problem z ukrytymi sejwami i moja próba ich skopiowania skończyła się na tym, że nie mogłem dalej grać w ten klasyk, bo stany gry wsiąkły gdzieś jak kamfora.Po tym przykrym wydarzeniu rozpocząłem grę na nowo i udało mi się nawet zdobyć kilka poziomów, ale przesiadłem się później na lepszy komputer i porzuciłem grę, wiedząc jak się skończy kolejna próba skopiowania sejwów.Niedawno seria obchodziła swoje dwudziestolecie i z tej okazji gracze mogli pobrać Fallouta ze Steama. Ściągnąłem go z ciekawości, a skończyło się na tym, że mam w nim już piętnaście godzin gry i nie mogę się oderwać. Boję się włączać jednego z najważniejszych rpgów w historii, gdyż ciężki klimat świata po wojnie nuklearnej to jest coś co bardzo mi pasuje.

Grając w Faalouta czuję, że to jest to. Niby Fallout 4 to gra z tej samej serii, ma grafikę w hd, ale nie da się ukryć, że ostatnia odsłona tego cyklu ma elementy rpg ograniczone do minimum. Tak samo jest z prostackimi jedno lub dwuwyrazowymi odpowiedziami. Ja jestem typem gracza, który nie patrzy na gry tylko i wyłącznie przez pryzmat grafiki, więc nie ukrywam, że Brian Fargo, który stworzył kiedyś Wastleland w 1988r. oraz jego duchowego spadkobiercę, a więc serie Fallout nadał tej grze tyle głębi, że gdy wchodzę do jakiejś nowej miejscówki, to zamiast rozwalić kobietę, która rzekomo zabiła syna jednego z moich zleceniodawców, wolę się do niej przejść i z nią pogadać, żeby dowiedzieć się całej prawdy. Przecież zawsze może się okazać, że burmistrz, który zlecił mi robotę jest tylko naiwnym pionkiem a za morderstwo jego syna odpowiada ktoś inny. Mogę wypowiedzieć prywatną wojnę bezlitosnym Regulatorom albo spróbować zdobyć uzbrojenie dla wspomnianej kobiety i pomścić jej ukochanego, który wiedział za dużo i musiał zginąć, bo jego ojciec mógłby sam coś zdziałać w rządzonym przez siebie mieście.Fallout daje wiele różnych możliwości i nieraz jakieś zadanie można z zrobić na kilka sposobów. To jest właśnie to, co przyciąga mnie do niego jak magnes. Podejrzewam, że nawet jeśli kolejny raz spotkają mnie jakieś nieprzewidziane okoliczności, które staną mi na drodze do jego ukończenia, to i tak znów w niego zagram, bo takiej głębi próżno szukać w wielu dzisiejszych grach. Na całe szczęście świata pierwszego Fallouta nikt nie zaśmiecił toną nieprzydatnych do niczego znajdziek, których szuka się jedynie po to, żeby zdobyć jakieś trofeum. Sam gracz może zadecydować o tym gdzie go nogi poniosą. Dla mnie wielkim wyczynem będzie, gdy pokonam w nim pierwszego deathclawa, bo po mojej pierwszej potyczce z tym potworem wiem, że nie mam żadnych szans na pokonanie choćby jednego a co dopiero całego stada, co obiecałem zrobić, aby pozyskać wsparcie militarne dla niesłusznie pomówionej kobiety, której pozostał jedynie żal w sercu i chęć zemsty.

Na dziś starczy. Jeśli macie ochotę, to podzielcie się w komentarzach tytułami ogrywanych gier. Ja będę zadowolony jak włączę w ten weekend więcej niż jedną z opisywanych dziś gier.