W co gracie w weekend? #224

Cześć. Miałem pisać w dzisiejszym odcinku o Infamous First Light, którego nie widziałem ponad rok na oczy, ale tak się wciągnąłem w ten tytuł, że zdobyłem w nim platynę kilka godzin temu, więc w ten weekend skupię się raptem na dwóch grach. Będą to: The Legend of Zelda: Breath of the Wild oraz Streets of Rage 2, wchodzący w skład składanki SEGA Mega Drive Ultimate Collection.
Życzę wam wszystkim udanego weekendu, oczywiście nie tylko przy grach.

The Legend of Zelda: Breath of the Wild (WiiU, Nintendo EPD, 2017r.)

W Breath of the Wild popchnąłem w końcu wątek główny. Zrobiłem to tylko dlatego iż zbyt wysoka temperatura na pustyni i wokół Góry Śmierci oraz przeraźliwy mróz nie pozwoliły mi na dostanie się do kolejnych wież. Zabawa w gotowanie jedzenia dającego krótkotrwałą odporność na ekstremalne temperatury nie jest czymś, co zapewniłoby mi satysfakcję.

Wolę sprawdzić co tam słychać u Impy i może dowiedzieć się czegoś ciekawego niż wyruszać w eskapady, które nie zakończą się dla mnie dobrze. Zajrzałem do kilu świątyń w drodze na spotkanie ze starą znajomą, która jest nieodłącznym elementem cyklu Nintendo. Moimi ulubionymi były chyba dwie bliźniacze świątynie połączone ze sobą niewidzialną więzią. Aby dostać się do skarbów, które się w nich znajdowały musiałem zajrzeć do jednej z nich a potem udać się do drugiej i poustawiać bomby w ten sam sposób jak były ustawione w tej pierwszej. Działało to też w drugą stronę, więc nie ukrywam, że test na to jak dobrą mamy pamięć to zdecydowanie coś, co chcę widzieć w tej olbrzymiej produkcji.

W dzisiejszych czasach mamy do czynienia z nadmiarem gier z otwartym światem, ale pewne rzeczy w kolejnych odsłonach gier z serii the Legend of Zelda chyba nigdy się nie zmienią...i dobrze, bo nie potrzebujemy kolejnego samograja na rynku, którego trudność polega na dojściu do jakiegoś punktu na mapie i znalezienia kolejnych znajdziek. 

Streets of Rage 2 (SMD, Sega, 1993r.)

Tydzień temu grałem w klasyki Nintendo. Teraz przyszedł czas na Segę. Opisywałem już pierwszą pierwszą część tej japońskiej chodzonej bijatyki, więc postanowiłem sprawdzić też jej kontynuację. 

Fabuła gry znów koncentruje się na walce z szefem trzęsącym lokalnym półświatkiem, czyli z Mr. X, który postanawia porwać Adama Huntera, który wraz z znajomymi powstrzymali go rok przed wydarzeniami z drugiej części. Jego brat imieniem Eddie oraz osiłek Max ruszają wraz z Axelem i Blaze na ulice pełne oprychów, aby zaprowadzić na nich porządek. 

Historia jest tu jednak tylko pretekstem, aby tłuc po ryjach typy spod ciemnej gwiazdy. To żadna filozofia, ale skoro już raz zdało to egzamin, to po co coś zmieniać? Nie pograłem zbyt długo w drugą część Streets of Rage 2, ale po kilkudziesięciu ciosach z pięciu, kilku wślizgach, po skasowaniu kilku przestępców nożem i gazrurką oraz po paru ciosach zapaśniczych wiem, że to jest to, czego mi było trzeba.

Uważam, że nigdy nie jest za późno na poznanie jakiegoś klasyka, który był kiedyś jedną z najistotniejszych pozycji w portfolio niebieskich. Szkoda, że dziś Sega kojarzy mi się głównie Miku oraz Yakuzą. Sonica celowo pomijam, bo na dobrą grę z jego udziałem musimy czekać całymi latami a Japończycy nie potrafią nawet dorównać fanowskim projektom, którzy nie mogąc znieść niemocy jego opiekunów, sami biorą sprawy w swoje ręce i robią grę, w której czuć choć trochę tego pierwszego Sonica. Szkoda, że cykl Streets of Rage nie ma tyle szczęścia i Sega sprowadziła tą wyjątkową niegdyś markę to przeterminowanego towaru wpychanego na siłę do kolejnych zbiorów ich klasyków, który wydają wszędzie gdzie się tylko da. 

Takie pozycje aż proszą się o reboot lub remake z dodanym koniecznie trybem online. Podejrzewam, że niejeden gracz starszej daty byłby wniebowzięty z takiego obrotu sprawy. Mi pozostaje jedynie ubolewać na tym jak nisko upadła firma, która kiedyś wiedziała jak przyciągnąć do siebie graczy, którzy chcieli poczuć klimat salonów z grami we własnym mieszkaniu.

Dzisiejszy wpis jest skromny, ale moje szkolenie wciąż trwa i chcę się przed nim dobrze wyspać. Grunt, że dzięki niemu i poznanym tam uczestnikom mam ogromną ochotę na granie w kolejne gry i wyciskanie z nich ostatnich soków. Im mniej o nich piszę, tym więcej czasu mogę z nimi spędzić. Jeśli chcecie dodać coś od siebie, to zapraszam do komentarzy. Jesteście tu zawsze mile widziani.