W co gracie w weekend? #223

Cześć. W co gracie tym razem? Jak czujecie taką potrzebę, to dajcie znać w komentarzach. Co się mnie tyczy, to po wbiciu upragnionej platyny w Uncharted 3 zamierzam się zagłębić w ścieżce C w Nierze: Automata oraz pobawić się swoją nową zabawką, czyli SNESem Mini, a dokładniej pograć w Super Mario Kart oraz F-Zero.

Życzę Wam wszystkim udanego weekendu, oczywiście nie tylko przy grach.
[Wpis zawiera spoilery.]

NieR: Automata (PS4, Platinum Games, 2017r.)

Cieszę się, że uporałem się wreszcie z przygodami Nathana Drake'a, bo teraz mogę skupić się na dalszym poznawaniu fabuły Automaty a ta tak mnie ostatnio zszokowała, że nie włączałem gry przez tydzień. Warto było się przemęczyć grając jako 9S, bo nie dość, że mogłem przyjrzeć się wydarzeniom ze ścieżki A z innej perspektywy, to wykonałem wiele misji pobocznych, których nie zrobiłem podczas pierwszego przejścia gry a koniec jego ścieżki dostarczył jeszcze ważną informację dotyczącą YoRHy. Szczera rozmowa 9S i Adama oraz przedstawienie przez tego drugiego też mogła się podobać.
Jednak dopiero po tych wszystkich wydarzeniach dostajemy prawdziwą bombą w twarz a Yoko Taro oznajmia nam po kilkudziesięciu godzinach z tym jrpgiem, iż rozpoczęła się kontynuacja pierwszego Niera.
Z początku może wydawać się, że postacie z pierwszego NieRa spotykane w tej produkcji, to ukłon w kierunku fanów pierwszej części. Nic bardziej mylnego. Wystarczy poczytać raporty Projektu Gestalt, aby dojść do konkluzji, iż oba Niery są ze sobą powiązane, tyle, że jest jeszcze zbyt wcześnie na poznanie całej prawdy.
Celem gracza w ścieżce C jest zbadanie tajemniczej wieży, która pojawiła się w czasie gdy wszystkie maszyny opętał szał. Gramy w niej 2B, 9S oraz 2A, o której praktycznie nic nie wiemy, gdy ją spotykamy i to właśnie jej poświęcony jest kolejny fragment tej post-apokaliptycznej opowieści. Podoba mi się, że krnąbrna androidka ma zupełnie inny charakter niż 2B i odnosi się w bardzo lekceważący sposób do swojego poda pomocniczego. Od razu przypomniały mi się kłótnie Kaine i Weissa z pierwszego Niera, który nieraz potrafiły rozbawić.

Super Mario Kart (SNES Mini, Nintendo EAD, 1993r.)

Przez ostatnie dwa tygodnie nieraz wątpiłem, że dostanę w swoje ręce długo wyczekiwanego SNESa Mini i cieszę się, że mam to już za sobą i mogę się cieszyć grą w kolejne klasyki Nintendo. Na pierwszy ogień poszedł Super Mario Kart, czyli jedna z najbardziej znanych marek japońskiej korporacji, w której możemy grać nie tylko najbardziej znaną postacią gier wideo, ale również jego bratem Luigim, księżniczką Peach, Yoshim, Donkey Kongiem Jr., Toadem a nawet Koopą i Browserem.
Do dyspozycji mamy czasówki, w których możemy przyjrzeć się bliżej poszczególnym trasom oraz trzy turnieje, po pięć tras każdy, w których rywalizujemy o zwycięstwo w klasyfikacji generalnej z innymi. Może to być postać kierowana przez konsolę lub przez innego gracza.
Wziąwszy pod uwagę, że była to pierwsza gra z tej serii dla Nintedno, to w Super Mario Kart pojeździmy na jednej z kilku dostępnych plansz a część z nich występuje jeszcze w kilku wariantach. W ten sposób można przykładowo dać w ręce gracza dwie lub trzy trasy szosowe, na jednej dodać dziury z jakimiś stworami, które są przeszkadzajkami i sztucznie wydłużać czas rozgrywki.
Rozgrywka na całe szczęście nie należy do monotonnej ze względu na różnego rodzaju power upy takie jak muszle, banany, przyspieszenie, pomniejszanie, ogień i inne, dzięki, którym możemy zyskać przewagę w wyścigu.
Ta gra wyścigowa ma prawie 25 lat na karku, więc wszystkie plansze są płaskie, no ale od czegoś przecież trzeba było zacząć.
Najważniejsze, że firma z Kioto trafiła w dziesiątkę ze swoim pomysłem, który stale rozwija od tamtego czasu i nowsze odsłony tego cyklu wciąż bawią kolejne pokolenia graczy.
Warto przejechać te wszystkie trasy, bo na wyższym poziomie trudności (100cc) możemy jeszcze odblokować jeden dodatkowy turniej do przejechania.
Super Mario Kart to niezobowiązująca rozgrywka, która od samego początku ma nam dostarczyć masę frajdy.

F-Zero (SNES Mini, Nintendo EAD, 1992r.)

Zupełnie inny doznania oferuje pierwsza odsłona jednego z najbardziej znanych cykli wyścigów odbywających się w przyszłości. Jest to jeden z najważniejszych przedstawicieli gatunku, który dał impuls do późniejszego stworzenia gier z serii jak Wipeout lub takich pozycji jak Quntum Redshift.
Nie F-Zero dostajemy do rak kontrolę nad pojazdami, które rozpędzają się do prędkości przekraczających ponad 500 km/h, które mają wytrzymałość, o którą musimy dbać. W przeciwnym wypadku nie dolecimy nawet do mety, bo nasz statek zwyczajnie w świecie wybuchnie. Jest to niezwykle techniczna wyścigówka, która na dodatek uczy nas strategicznego planowania. Czasem jest lepiej odpuścić ściganie się na pełny gwizdek i skupić się najpierw na naprawie uszkodzonej maszyny, przelatując przez odpowiednia strefę naprawczą a dopiero później docisnąć gaz do dechy i gnać tyle, ile fabryka dała.
Cześć plansz posiada bardzo ostre zakręty, wyskocznie, panele przyśpieszające, magnesy ściągające i strefy, których musimy nauczyć się unikać, jeśli marzymy o tym, aby pozostać na trasie dłużej niz przez jedno okrążenie. Wylecenie poza trasę zawsze kończy się tragicznie, więc osobiście wolę zwolnić i stracić cenne sekundy lub nawet miejsce w wyścigu niż dopuścić, żeby do tego doszło.
Kapitalnym patentem jest fakt, że autorzy gry mobilizują gracza do aktywnej jazdy. Musimy przesuwać się w stawce. Jeśli na danym okrążeniu nie zajmiemy określonego miejsca, to pożegnamy się z wyścigiem.
Wygląda to mniej więcej tak:
Pierwsze okrążenie -15 miejsce
Drugie okrążenie - 10 miejsce
Trzecie okrążenie - 7 miejsce
Czwarte okrążenie - 5 miejsce
Piąte okrążenie - 3 miejsce
Najlepsze w tym jest to, że grach z serii Wipeout lub Burnout występują oddzielne tryby wzorowane na pomyśle dynamicznej jazdy polegającej na stałym przesuwaniu się do przodu w stawce.
W F-Zero nie ma też tak, że mamy nieskończoną ilość prób po naszych niepowodzeniach. Za zajmowanie jak najwyższych lokat zdobywamy punkty, które dają nam dodatkowe życie, ale jeśli zużyjemy wszystkie życia, próbując przejechać jakąś trasę, to zobaczymy napis oznajmiający nam koniec gry.
Tu też mamy do dyspozycji kilka turniejów i poziomy trudności do wyboru, ale nie warto rzucać się z motyką na słońce na samym początku. Do tego, aby czerpać przyjemność z tej pozycji potrzebna jest cierpliwość, nauczenie się tras na pamięć oraz uszy wrażliwe na szesnastobitową muzykę, bo przynajmniej jednego kawałku z gry mogę słuchać non stop.

Uff, cieszę się, że udało mi się skończyć tekst kolejnego bloga przy kompletnym braku czasu w tym tygodniu. Dajcie znać w komentarzach w co gracie albo jeśli chcecie pogadać o jakichś grach. Do następnego razu.