W co gracie w weekend? #225

Cześć. Powoli kończy się mój najlepszy miesiąc z grami od wielu lat. W przeciągu 22 dni udało mi się zdobyć platyny w sześciu grach i jest to rekord, którego jeszcze długo nie pobiję.
Zdobyłem platyny w następujących grach:
Uncharted 3
Uncharted 4
Nier: Automata
Infamous First Light
Grim Fandango Remastered
Sound Shapes.
Najlepsze w tym wszystkim jest to, że udało mi się to osiągnąć, gdy byłem zawalony szkoleniem przez ostatni miesiąc. Było to możliwe, gdyż dobrze zarządzałem swoim czasem w ciągu dnia. Podejrzewam jednak, że teraz to się zmieni i w znaczący sposób zwolnię tempo przechodzenia gier. Dziś zajmę się Until Dawn oraz remasterem hd gry pt. Resident Evil.

Until Dawn (PS4, Supermassive Games, 2015r.)

Powoli zbliża się okres Halloween, więc z tej okazji wyszukuję zawsze jakiś tytuł z dreszczykiem do pogrania. Postanowiłem wrócić w ten weekend do Until Dawn. Przeszedłem już ten tytuł rok temu, ale specjalnie chcę go jeszcze przejść na inne sposoby, żeby sprawdzić czy decyzje podejmowane w tej grze rzeczywiście mają jakieś znaczenie.
Z pewnością spróbuję przejść Until Dawn tak, żeby wszyscy przeżyli i zginęli, ale chyba będę zmuszony sięgnąć w tym celu po jakiś dobry poradnik.
Na razie jednak przypomnę sobie samą historię. Opowiada ona o grupce kilku znajomych, która zrobiła żart jednej dziewczynie, co skończyło się dla niej i jej siostry tragicznie. Akcja tego survival horroru jest następnie kontynuowana rok później, gdy ich brat zaprasza wszystkich w to samo miejsce. Chce aby wszyscy zapomnieli o tym, co się wydarzyło w przeszłości i po prostu dobrze się bawili. Oczywiście jak to bywa w takich historiach nic nie dzieje się tak jak powinno, bo niektórzy goście mają już innych partnerów i dochodzi przez to do wybuchów zazdrości, wzajemnych oskarżeń i złorzeczeń. Niby zachowania grupki znajomych są bardzo proste, ale jednocześnie przekonywujące bardziej od relacji głównych bohaterów z serii Persona, którzy pogłębiając swoje znajomości mogą jedynie bardziej się lubić.
W Until Dawn możemy decydować o tym, czy rozdrażniać znajomych w pewnych sytuacjach, straszyć ich lub załagodzić jakąś napiętą sytuację. Zadecyduje to o ich dalszych losach w sytuacjach życia i śmierci. Wiadomo, że goniąc czym prędzej za jakąś dziewczyną łatwiej o wyrządzenie sobie krzywdy niż gdy skorzystamy z dłuższej i bezpieczniejszej ścieżki, ale musimy też zadać sobie pytanie czy uratujemy ukochaną biegnąc powoli i dbając jedynie o nasze bezpieczeństwo?
Twórcy z Supermassive Games bardzo dobrze operują jump scare'ami w swojej produkcji i potrafią nieźle nastraszyć w zupełnie niepozornych sytuacjach. Przez to, że miałem przerwę od tego tytułu ekskluzywnego Sony grubo ponad rok zupełnie nie pamiętam gdy nagle wyskakuje mi coś znienacka przed oczyma i nieraz miałem już serce w gardle, bojąc się o to, czy nie zejdę zaraz na zawał. Zdecydowanie nie polecam tej produkcji ludziom o słabych nerwach. Sam jednak w dalszym ciągu uważam, że ten film interaktywny pozostawia daleko w tyle Beyond: Two Souls od Davida Cage'a i jeśli ten autor nie poprawi swojego nieprzemyślanego za dobrze sposobu prowadzenia historii, to nie zmienię zdania w tej kwestii nawet jak ogram już Detroit. Życie nie znosi próżni a ten kto stoi w miejscu i się nie rozwija, ten się cofa. Prawdę powiedziawszy wolałbym chyba bardziej zagrać w Until Dawn 2 niż w Detroit i piszę te słowa z pełną świadomością. Gdy kupowałem dwa lata temu swoje PS4 nie zakładałem nawet, że będę tak świetnie się bawił z taką niespodziewaną perełką.
Nie jest to może coś wybitnego pod względem graficznym, ale atmosfera zaszczucia w opuszczonym domku na odludziu, seanse spirytystyczne, próby uwodzenia partnerki w sytuacji gdy nieopodal czyha na nas jakieś bliżej nieokreślone zło i jakiś niezidentyfikowany szaleniec przypominają najlepsze filmy z gatunku slasher takie jak Piła lub Krzyk.
W każdym bądź razie Until Dawn to bez wątpienia jedna z tych gier obok Resident Evil 7, Obcego: Izolacji, Amnesii, Somy, Yomawari i innych pokazująca, że gry z dreszczykiem przezywają teraz swój renesans, co mnie bardzo cieszy, szczególnie, że niedawno gracze gorzko przeżyli rozstanie na zawsze ze studiem odpowiedzialnym za serię Dead Space.

Resident Evil (PS4, Capcom, 2015r.)

Dawno nie widziałem remastera hd survival horroru Capcomu pt. Resident Evil, ale co się odwlecze, to się nie uciecze. W tym okresie w roku nie mogło się obyć bez japońskiego klasyka, w którym w dalszym ciągu próbuję zmieścić się poniżej pięciu godzin z przejściem gry. Dawno nie widziałem Jill i maszkar, z którymi przyszło jej się mierzyć w walce o przetrwanie, więc nie jestem przekonany czy uda mi się zrealizować swój cel. Gram na najłatwiejszym poziomie trudności, bo jest na nim więcej roślin leczniczych i mniejsza ilość wrogów a ja staram się podnosić z ziemi jedynie przedmioty kluczowe oraz amunicję do strzelby, pistoletu magnum i granatnika. Takie przyjąłem założenie. Na pewno sprawdzę w ten weekend czy mój pomysł mający na celu zaoszczędzenie jak największej ilości czasu okazał się dobry.
Miałem pewne kłopoty po powrocie do tego tytułu po tak długiej przerwie i trochę pokręciłem sie niepotrzebnie w tę i we w tę, ale po do tarciu do jaskini wiem, ze nie zostało mi zbyt dużo gry do końca. Umknę tylko głazom, które chcą mnie zmiażdżyć, zniszczę pajęczynę na drzwiach w pomieszczeniu z ogromnym pająkiem, rozwiążę raz na zawsze sprawę z Lisą i dotrę do laboratorium, które przejdę jak burza, bo od kilkunastu lat pamiętam hasła do komputera, który odblokowuje zamknięte drzwi w tym ukrytym ośrodku badawczym, z którego wzięły się te wszystkie przeklęte stwory. Brzmią one: ADA i JOHN.
Nie zamierzam się bawić z dyskami MO i z ratowaniem Chrisa, bo chcę mieć końcowy fragment gry jak najszybciej za sobą.

Tak to u mnie będzie wyglądać w najbliższych dniach. Jestem ciekaw czy w czasie Halloween preferujecie elektroniczne opowieści z dreszczykiem czy gracie po prostu w to, co się wam podoba? Zapraszam do komentarzy i życzę wam udanego weekendu.