W co gracie w weekend? #226

Witajcie. Zatęskniłem trochę za najbardziej znaną wokaloidką a skoro nic nie wskazuje na to, żebym spłodził w najbliższym czasie wpis podobny do tego, który napisaliśmy wspólnie z Kasią dwa miesiące temu, to sam napiszę coś na jej temat. Oprócz tego zagram w ten weekend w The Legend of Zeldę: Breath of the Wild, Xenoblade Chronicles X oraz w Streets of Rage 3.
[Wpis zawiera spoilery.]

Hatsune Miku Project DIVA Future Tone (PS4, Crypton Future Media + Sega, 2017r.)

Trochę minęło już czasu odkąd Miku występowała we w co gracie w weekend. W październiku grałem w Future Tone z jej udziałem nieraz, ale nie zebrałem się na to, żeby wspomnieć o tym na blogu. Byłem zbyt zajęty zdobywaniem kolejnych platynowych trofeów w grach. Tak pochłonęło mnie to zajęcie, że prawie zapomniałem o tym, że lubię grać w gry dla samej przyjemności. Postanowiłem, że ten miesiąc będzie inny od poprzedniego i muszę w końcu przestać walczyć o nic nie znaczące trofea.
Szukałem bardzo długo kolejnej piosenki wirtualnej gwiazdy, którą chciałbym Wam zaprezentować. Niby miałem do wyboru aż 236, ale nic nie przychodziło mi do głowy, aż natrafiłem na piosenkę, w której bosa Miku ubrana w sukienkę i przyozdobiona kwiatem we włosach daje czadu na gitarze na stacji kolejowej.
Po sprawdzeniu tekstu piosenki zatytułowanej Dear wiedziałem, że to jest dokładnie to, czego szukałem. Piosenka o tęsknocie za ukochanym przypomniała mi jak bardzo tęsknię za niektórymi graczami. Część z Was stale mnie tu odwiedza na blogu a części już nigdy nie spotkam, bo takie jest życie i nic nie da się na to poradzić.
Co do samej piosenki, to nutki pojawiające się na ekranie świetnie współgrają z uderzeniami perkusisty. Mój ulubiony moment z całego tego klipu jest pod koniec, gdy Miku wyśpiewuje do swojego ukochanego swoją miłość. Trafienie nutek w tym momencie dało mi tyle frajdy, że zrobiłem coś, czego sam jeszcze za dobrze nie pojmuję.

Po blisko 180 godzinach spędzonych z jedną z moich ulubionych gier na PS4 udało mi się zaliczyć swoją pierwszą piosenkę na poziomie Ex Extreme. Zajęło mi to prawie półtora roku. A ludzie mówią, że gry From Software są trudne. Czuję się teraz jakbym sięgnął Słońca gołymi rękami. Wspaniałe uczucie. Dlatego też nie rozumiem graczy, którzy poddają się po kilku nieudanych próbach w jakichś grach. Przecież wystarczy poczekać na dogodną chwilę. Niech to trwa nawet rok albo dłużej a uda Wam się osiągnąć w grze coś więcej niż jeden wirtualny pucharek. Satysfakcja to najlepsze, co może przytrafić się grającemu graczowi. Tego uczucia nie da się wyrazić żadnymi słowami. To trzeba po prostu poczuć.

Poniżej macie playlistę z piosenkami Miku, o których była mowa w dotychczasowych odcinkach w co gracie. Wspomniany przeze mnie utwór Dear tez tam znajdziecie.

Miku Hatsune - Dear

The Legend of Zelda: Breath of the Wild (WiiU, Nintendo EPD, 2017r.)

Już jakiś czas temu stwierdziłem, że listopad to ostatni moment na to, abym poważniej zabrał się za najnowszą odsłonę jednej z najważniejszych marek Nintendo, jeśli zamierzam w ogóle skończyć ją w tym roku. Postanowiłem w tym celu zrezygnować z wielu innych gier, za które się chciałem teraz zabrać a wziąwszy pod uwagę rozmiary tego celshadingowego giganta i tak nie wiem czy nie będę musiał zrezygnować z wielu aktywności pobocznych, skupiając się jedynie na fabule, żeby się z tym wyrobić. Nie jest to mój pierwszy weekend z tą japońską produkcją. Jej rozmiary wciąż mnie przytłaczają.
Brak muzyki lub rzadko występująca muzyka strasznie mnie denerwują w grach, dlatego też pewnie was nie zdziwi jeśli napiszę, że zacząłem już prowadzić jakieś bezsensowne krucjaty dotyczące braków tej produkcji. Zaczęły się porównania z moim ukochanym Okami a powinienem zwyczajnie dać się ponieść wizji twórców najnowszej odsłony przygód Linka.
W końcu tak zrobiłem i jestem wniebowzięty. Sami zresztą posłuchajcie muzyki z wioski Hateno, bo jest to pierwszy moment, gdy poczułem, że warto walczyć o świat, któremu zagraża Ganon.

Po odwiedzeniu 25 świątyń wreszcie poczułem klimat. Te skrzypce pozostaną ze mną jeszcze na długo. Hateno to wioska wiatraków. Można tu przefarbować ciuchy, jeśli zebrało się w tym celu odpowiednie składniki. Spotkamy tu różnych mieszkańców. Dzieciaki biegają od rana do wieczora, nie troszcząc się o cokolwiek, pracowici ludzie pracują w pocie czoła od samego rana, plotkary jak to plotkary plotkują i przeszkadza im każdy, kto wejdzie pomiędzy ich plotki, ale spotkałem tu jednego miłego gościa, który bezinteresownie oprowadził mnie po najważniejszych atrakcjach tej mieściny. Pokazał mi kilka sklepów i okoliczną gospodę, więc postanowiłem sprzedać u niego jeden z moich kamieni szlachetnych, bo to najlepszy sposób za szybkie dorobienie się fortuny w grze.
Hen, wysoko na wzgórzu za wioską, znajduje się laboratorium, do którego zajrzałem. Zrobiłem to w celu odzyskania utraconych wspomnień. Byłem w szoku, gdy dowiedziałem się, że jego dyrektorką jest mała dziewczynka. W jeszcze większym szoku byłem, gdy dowiedziałem się od niej, że doskonale mnie zna i to właśnie ona złożyła mnie do grobu w Świątyni Odrodzenia, w którym przespałem ostatnie sto lat.
Po tym jak dostarczyłem niebieski płomień do laboratoryjnego pieca Purah przywróciła brakujące funkcjonalności sheikahowej tabliczki, która jest nieoceniona w mojej podróży.

W ten sposób uzyskałem dostęp do aparatu, encyklopedii i albumu. Dowiedziałem się też od maleńkiej badaczki, że zdjęcia znajdujące się w pamięci aparatu zrobiła księżniczka Zelda sto lat wcześniej.
Impa poinstruowała mnie, że muszę odnaleźć przynajmniej jedno miejsce ze zdjęcia, jeśli chcę dowiedzieć się czegoś na swój temat.
W tej chwili nie wiem jeszcze czy zajmę się kontynuowaniem wątku głównego lub misjami pobocznymi, ale nie powiem, że ciekawi mnie modyfikacja czujnika tabliczki, którą zamontowała mi mała okularnica, bo jeśli ten sprzęt naprawdę potrafi wyszukiwać to, czemu zrobię zdjęcie, to specjalnie poszukam jakiegoś koroka, cyknę mu fotkę i może znajdę piątego z nich. A potem jeszcze tylko 895 kolejnych i mam je wszystkie!

Xenoblade Chronicles X (WiiU, Monolith Soft, 2015r.)

Nie mogłem sobie odmówić kolejnej wizyty na Mirze, skoro za raptem kilka dni funkcje sieciowe w Xenoblade Chronicles X zostaną permanentnie wyłączone. Chciałem je sobie przypomnieć i zapamiętać. Nintendo na szczęście nie potrafi jeszcze wyłączać ludzkich wspomnień. Poza tym potrzebuję pograć w jakiegoś jrpga, którego nie przejdę w 15 dni a co jak co, ale ten Moniolith Softu jest zbyt duży, żeby tego dokonać, jeśli założyliśmy sobie przed rozpoczęciem tej przygody aktywację jak największej ilości sond we wszystkich rejonach tej olbrzymiej i niezbadanej planety.
Może i XCX nie ma wybitnej fabuły, ale pozwala na swobodną eksplorację świata gry, czego nie oferują przedstawiciele tego gatunku z liniową strukturą lochów. W Personie 5 przykładowo autorzy sztucznie wydłużali grę losowo generowanymi lochami. Tylko pałace miały tam z góry ustaloną strukturę. Natomiast tu świat gry jest tak duży, że nawet Wiedźmin 3 wcale nie wydaje się tak duży. Topografia terenu i jego różnorodność to jeden z wielkich atutów tej produkcji, podobnie jak projekty przeciwników czy wspaniała muzyka, która stale nam towarzyszy. Nie lubię sytuacji, w której muzyka jest na dalekim planie i pojawia się od czasu do czasu, bo twórcy wymyślili sobie, że wsłuchiwanie w odgłosy natury jest klimatyczne. Dla mnie to nietrafiony pomysł i wolę gdy muzyka bez przerwy towarzyszy moim poczynaniom w grze, szczególnie jeśli jest tak dobra jak w grach z serii Xenoblade.
Wątku głównego oczywiście nie ruszam, bo i po co, skoro mogę jeszcze zwiedzić trzy ogromne krainy a zanim umieszczę tam sondy umożliwiające szybką podróż albo zadowolę swoje oczy pięknymi widokami, to pewnie będę juz starym dziadkiem poruszającym się o lasce.

Streets of Rage 3 (SMD, Sega, 1994r.)

Trzecia odsłona popularnej niegdyś serii niebieskich jest zarazem ostatnią, jaka powstała.
Nie ma co rozwodzić się zbytnio nad jej scenariuszem, bo i tak wiadomo, że główni bohaterowie, do których dołączył cyborg Zan znów muszą pokonać przywódcę półświatka Pana X.
Do odblokowania jest również przedostatni boss ze Streets of Rage 2 oraz kangur (sic!).
Zmieniono także system walki, dodając między innymi uskoki na bok pozwalające zejść z linii ciosów oprychów, którzy znów dostaną od nas łomot.
To chyba najtrudniejsza część cyklu, bo z tego co się dowiedziałem, to usunięto nawet jakiegoś irytującego bossa, który występował w japońskiej wersji gry.
Oczywiście gram w SoR3 cyborgiem, który ma słabiuteńkie ciosy, ale nadrabia to niezwykłą zwinnością oraz dużym zasięgiem ciosów wyprowadzanych rękami.
Oczywiście nigdy nie zostanę mistrzem w tym klasyku a zagrać i tak zagram chociażby z kronikarskiego obowiązku. Muszę się orientować w dorobku Segi a ten przecież nie kończy się na nowych odsłonach gier z Miku i kolejnych częściach Yakuzy. Pograłem tez trochę w Golden Axe i to będzie prawdopodobnie kolejna seria Segi, którą niebawem się zajmę.

Z mojej strony to tyle na dziś. Życzę Wam udanego weekendu, oczywiście nie tylko przy grach.