W co gracie w weekend? #227

Dzień dobry. Planowałem tym razem wspomnieć o moim kolejnym powrocie do Bloodborne, ale tak mi się spodobało w Yharnam w ostatnim tygodniu, że w ogóle nie odpaliłem Zeldy w ubiegły weekend. Zmasakrowałem każdego opcjonalnego bossa w produkcji From Software i pożegnałem się z nią już prawdopodobnie na zawsze. Wpływ na to, że nie zobaczyłem Linka nawet przez minutę miała też migrena, której nabawiłem się przy zbyt długiej sesji z Miku, więc tym razem zamierzam odpocząć przy Tales from the Borderlands oraz jeszcze lepiej poznać Mirę w Xenoblade Chronicles X.
[Wpis zawiera spoilery.]

Xenoblade Chronicles X (WiiU, Monolith Soft, 2015r.)

Po wyłączeniu Miiverse nie da się już co prawda korzystać ze społecznościowych funkcji tego gigantycznego jrpga, ale tryb multiplayer wciąż w nim działa, więc korzystam z dosłownie każdej sytuacji, żeby przyłączyć się do wspólnej rozgrywki z innymi graczami w celu zdobycia kredytów na zakup naprawdę drogich surowców.
Przez ponad 82 godziny spędzonych z produkcją Monolith Softu uruchomiłem naprawdę wiele, wiele sond. Nie udało mi się uruchomić ich w miejscach dobrze strzeżonych przez wysokopoziomowych przeciwników oraz w trudno dostępnych miejscach, do których wymagany jest mech, które nazywane są skellami.
Z tego powodu wziąłem się nawet za popchnięcie fabuły w grze. Jestem obecnie w piątym rozdziale na dwanaście i wiem już trochę więcej o rasie odpowiedzialnej za zniszczenie Ziemi. Poznałem też nowych członków drużyny a tych, których znałem od samego początku poznałem jeszcze lepiej, wykonując nowe zadania poboczne, odblokowane po lekkich postępach w fabule. To chyba najlepsze misje poboczne w grze, bo każda z nich jest swojego rodzaju mini-opowieścią, które skupiają się nie tylko na samej walce, ale również na samej eksploracji oraz przede wszystkich na losach konkretnych członków mojego oddziału.
Z przyjemnością oglądałem jak dwójka nierobów, która obrażała moją koleżankę umarła prawie ze strachu na widok potwora, któremu dałem w kość. Jedyne co im zostało w takiej sytuacji, to przeprosić za swoje chamstwo i brak szacunku i wynieść się z placu boju z podkulonymi ogonami. To doskonały przykład na potwierdzenie porzekadła, które mówi, że krowy, które głośną muczą mało mleka dają.
W ten weekend mam zamiar dalej zajmować się misjami pobocznymi, które na razie nie są dla mnie żadnym wyzwaniem, bo moje postacie mają czterdzieste poziomy. Z tego co widziałem, to misje pod mój obecny poziom będą dopiero gdzieś w dziesiątym rozdziale. Mógłbym bardzo szybko do niego dotrzeć, ale chyba tylko dostęp do skella mógłby mnie do tego teraz przekonać.
W tym tytule jest tyle aktywności pobocznych, że głowa potrafi od tego pęknąć.
Xenoblade Chronicles X jest tak tak wciągający, że spędzę z nim jeszcze wiele miesięcy albo nawet i lat. Nie mówię, że wycisnę wszystko z tej gry, ale na pewno nie ograniczę się do zwykłego przejścia wątku głównego. Za bardzo lubię się szwendać się po dużych wirtualnych światach i zaglądać w nich w każdy możliwy zakamarek.

Tales from the Borderlands (PS4, Telltale Games, 2014r.)

Po koszmarach Yharnam potrzebowałem czegoś, przy czym odpocznę a co jak co, ale szalona Pandora nadaje się do tego doskonale. Tales from the Borderlands jest dla mnie tym, czego zawsze brakowało grom z serii Borderlands, kapitalną komedią ze świetnymi bohaterami i jednocześnie wciągającą historią. Gramy w niej dwójką bohaterów.
Rhys jest pracownikiem znienawidzonego przez wszystkich Hyperiona, który jest w rozsypce po śmierci Handsome Jacka. Jego aktualny szef obiecał mu awans, więc młody karierowicz z mechaniczną ręką i echowszczepem w oku umożliwiającym mu skanowanie środowiska cieszy się, że w końcu zaszaleje po tym jak przez ostatnie trzy lata wchodził mu w tyłek. Jest jednak w ciężkim szoku gdy w fotelu szefa siedzi jego nemezis, Velasquez a człowiek, który obiecał mu lepszą posadę dryfuje nieżywy w przestrzeni kosmicznej za oknem jego gabinetu. Nowy szef proponuje mu oczywiście nową posadę...posadę asystenta sprzątacza i daje mu jeszcze w mordę za kwestionowanie jego prezesury. Rhys ma wszystkiego dość i postanawia się na nim zemścić, kradnąc mu sprzed nosa warty 10 000 000 $, za które chce kupić klucz do skarbca. Musi w tym celu wyruszyć jedynie na nieprzyjazną Pandorę.
Drugą bohaterką jest Fiona, która razem z siostrą zmuszona jest kraść i oszukiwać, żeby przeżyć na powierzchni nieprzyjaznej planety.
Tyle tytułem wstępu. Historię w grze poznajemy z perspektywy obu postaci i byłoby to bezczelne przedłużenie i tak niezbyt długiej gry, gdyby nie komizm sytuacyjny i słowny, jaki towarzyszy ich opowieściom. Gdy Rhys opowiada o jakiejś sytuacji, ukazując się jako doskonały mówca, który do swoich racji przekona nawet największego bandytę bez skrupułów, dziewczyna zaraz dodaje jak było naprawdę i widzimy po chwili Rhysa błagającego na kolanach swojego rozmówcę, który nie chce go w ogóle słuchać. Zuchwała dziewczyna wcale nie jest lepsza, bo gdy opowiada pewnemu nieznajomemu o zawarciu tymczasowego sojuszu ze swoim wrogiem podczas kulturalnej rozmowy z  filiżanką herbaty w ręku, to owe pertraktacje to zwykła próba wyrzucenia Rhysa z samochodu pędzącego z ogromną prędkością przez jej siostrę.
Jest to jedynie czubek góry lodowej, bo jeśli dodam do tego Loader Bota z problemami egzystencjalnymi i możliwość kształtowania charakteru naszych bohaterów, to otrzymamy obraz chyba najśmieszniejszej gry, w jaką przyszło mi grać w tym roku.
Nie będę Was oszukiwał, że co chwila stajemy przed wyborem o przyszłym kształcie wszechświata, ale naprawdę dobrze, że autorzy pozostawiają nam pewną dozę swobody w niektórych sytuacjach i możemy grać gościem, który stawia na przyjaźń w drodze na szczyt albo jest egoistą wyzutym z wszelkich ludzkich odruchów. To samo tyczy się dziewczyny w kapeluszu. Możemy zrobić z niej zimna sukę, która okrada umierającego albo kogoś kto troszczy się o innych a ten jeden nabój w jej małym niepozornym pistoleciku zachowa na specjalną okazję.
Czuję się fantastycznie po powrocie do szalonego świata Borderlands i pomimo tego, że Telltale nie odkrywa koła na nowo, dając nam poznać bliżej losy kolejnej grupy ludzi, tak jak to miało miejsce w The Walking Dead, jednak czuć, że maczał w niej palce Gearbox. Wystarczy, że zeskanujemy jakiegoś zwykłego oprycha i w masie zupełnie nieistotnych informacji na jego temat przeczytamy, że zupełnie nie dba on o własną higienę. Jedyne co pozostaje w takiej sytuacji, to śmianie się do rozpuku.
Zaliczyłem na razie tylko jeden odcinek w tej produkcji, ale wziąwszy pod uwagę, że śmiałem się przy nim co niemiara, przejdę ten tytuł bardzo szybko. Polecam tą grę każdemu, kto chce się po prostu zrelaksować i dobrze pośmiać. Łatwo jest powiedzieć, że Telltale się nie liczy po premierze Life Is Strange, ale prawda jest zgoła inna.

Mógłbym oczywiście napisać w blogu i o innych tytułach, ale postanowiłem tego nie robić, bo znów jakiś MarBarRasta napisze do mnie priva, żebym zajrzał z nim do Yharnam a skończy się na tym, że oleję wszystkie gry, w które zamierzałem grać. Nie mówię, że powrót do miasta plagi nie był ekscytujący, ale jakąś nową grę też wypada przejść od czasu do czasu. Zapraszam Was do komentarzy i życzę Wam udanego weekendu, oczywiście nie tylko przy grach.