W co gracie w weekend? #228

Witajcie. W ten weekend się nie oszczędzam i zamierzam zaszaleć z grami. Mam 48 platyny i o ile nie przywiązuję zbyt dużej wagi do tego w jakiej kolejności je zdobywam tak dla platyny nr 50 zrobię wyjątek. Daję sobie czas na jej zdobycie do końca roku. W tym celu wróciłem do kilku ogranych już wcześniej gier. Zamierzam też kontynuować zabawę z tymi, w których nie widziałem jeszcze liter końcowych. W ten weekend zamierzam zagrać chociaż przez chwilę przynajmniej w siedem gier. Są to:

• Hatsune Miku: Project DIVA Future Tone
• Dark Souls III
• Steins;Gate
• Xenoblade Chronicles X
• The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel
• Ico HD
• Golden Axe II (wchodzący w skład zestawu gier Sega Mega Drive Ultimate Collection). 

Jak się bawić, to się bawić.
[Wpis zawiera spoilery.]

Hatsune Miku: Project DIVA Future Tone (PS4, Crypton Future Tone + Sega, 2017r.)

Tym razem mam dla Was piosenkę Miku zatytułowaną Though My Song Has No Form. Możemy ją oczywiście potraktować jako kolejny utwór o tęsknocie za ukochanym i miłości, albo też jako kolejnej próbę małej wokaloidki starającej się dotrzeć do swojego słuchacza i pozostać w jego pamięci.
Mi przypadła ona do gustu ze względu na nostalgiczny klip śpiewaczki scenicznej rozpamiętującej swoje publiczne występy i towarzyszącą temu wrzawę.
Głos Miku w tym utworze jest bardzo uspokajający i słodki, oczywiście jak na głos przepuszczony przez syntezator dźwiękowy. Ten kawałek przypadł mi tak bardzo do gustu, że musiałem go po prostu zaliczyć na każdym możliwym poziomie trudności, a że jest utrzymany w spokojnym tempie, to nie miałem z tym zbyt dużego problemu.

Potrzebowałem takiego zatracenia się w muzyce. Chciałem zapomnieć przy niej o całym świecie. Jeśli i wy chcecie się zrelaksować, to zapraszam do linku poniżej.

Miku Hatsune - Though My Song Has No Form

Dark Souls III (PS4, From Software, 2016r.)

Długo musiałem czekać na powrót do Lothric. Kupiłem dodatki do Dark Souls III w lipcu a nie miałem miejsca na zainstalowanie samej gry. Przeszedłem ją na premierę, bawiąc się przy niej wybornie, ale znając politykę wydawniczą From Software dodatkowa zawartość do gry była tylko kwestią czasu.
Przez ostatnie pół roku sporo się jednak u mnie zmieniło. Przycisnąłem niejedną grę, za którą wcześniej nie mogłem zabrać i miejsce na dysku twardym konsoli zrobiło się samo. Obiecałem sobie, że nie tknę ostatniej gry Miyazakiego dopóki nie załatwię wszystkich spraw w Yharnam. Bloodborne jest już jednak dla mnie melodią przeszłości a ja mogę w końcu zagrać kolejny raz swoim magiem.
Zanim udam się do miejsc, które udostępnili twórcy odwiedzę kilku starych znajomych i zatańczę w tańcu śmierci z pewną tancerką. Tym razem będę się także starał zdobyć rzeczy, które umknęły mi przy pierwszym przejściu gry oraz pomóc kilku postaciom, bo kilka z nich straciłem z oczu przez swoją niewiedzę.  

Steins;Gate (PS3, 5pb + Nitroplus, 2015r.)

Opóźniałem ten moment najdłużej jak umiałem, ale dłużej nie potrafię już uciekać. Zawsze chciałem zobaczyć w Steins;Gate to najlepsze zakończenie, te, które jako jedyne trafiło do anime, które do dziś uważam za jedno z najlepszych jakie kiedykolwiek powstały. Mija jakieś dwa i pół roku odkąd ziściło się jedno z moich największych marzeń i poznałem pierwszy raz grę z gatunku visual novel z tak dobrze wymyśloną historią o podróżach w czasie, że bez cienia zażenowania można ją postawić obok trylogii zatytułowanej Powrót do Przyszłości. Widziałem już cztery zakończenia w tej grze, więc wypada w końcu dotrzeć do Bramy Steina i sprawdzić co się za nią kryje.
Walka z Organizacją wcale nie była łatwa. Dzieliłem radości i smutki z członkami laboratorium. Poznałem ich na tyle dobrze, że żadne ich sekrety i marzenia nie są mi już obce. Pozostała tylko ta jedyna, dziewczyna-geniusz, Makise Kurisu. Tylko jej nie poświęciłem tyle czasu, ile powinienem był poświęcić. Strasznie się za nią stęskniłem, za jej przenikliwością, pozornym chłodem i arogancją. Nie zostawię jej na pastwę losu. Wybór między nią a Mayuri był chyba jednym z najgorszych jakiego dokonałem. Nigdy go tak naprawdę nie zaakceptowałem, pomimo tego, że dziewczyny ustaliły między sobą, że jedna będzie żyła a druga zniknie na zawsze  Żyłem z żalem w sercu przez półtora roku, ale dopóki mogę rządzić czasem za pomocą d-mailów odzyskam teraz stracony czas.
Tylko opowieści, którą uznaję za najlepszą z około dwustu gier ukończonych przeze mnie na PS3, X360 i Wii mogę oddać hołd w postaci pięćdziesiątej, jubileuszowej platyny.

Smutno mi żegnać się z Okarinem i jego przyjaciółmi, ale taki jest wybór Bramy Steina. El Psy Kongroo.

Xenoblade Chronicles X (WiiU, Monolith Soft, 2015r.)

93 godziny na liczniku. Przegląd świata gry wykonany na 19%. Xenoblade Chronicles X w pigułce. Nie będę się nawet powtarzał na temat tego jak jrpg ekskluzywny na WiiU ma duży świat. Z fabułą dalej stoję w miejscu, bo tu jedno zadanie goni kolejne. Nie mówię, że są one jakoś specjalnie różnorodne. Określiłbym je bardziej jako absorbujące i prawdę powiedziawszy więcej do szczęścia nie jest mi potrzebne. Co ubiję jakiegoś rzadkiego potwora z kategorii tyran, to dostaję zlecenia na kolejnych. Co zbiorę jakieś przedmioty wymagane do badań naukowych lub do naprawy skella, to dostaję kilka kolejnych zadań polegąjących na zbieractwie. Gdy nie potrafię wykonać jakiejś misji na Primordii, to zaglądam w inny sektor Miry i tam daję popalić stworom. Życie członka BLADE nie należy do najłatwiejszych.
Dołączasz się do jakiegoś gracza, któremu przyszła do głowy szalona myśl spotkania się twarzą w twarz ze światowym nemezis, dajmy na to Yggdralithem Zero. Okazuje się, że wcale nie jesteś taki mocny i jedyne co ci pozostaje to schować się gdzieś w kącie areny walki, bo każdy jego atak kładzie Cię na ziemię. Sam boss stale się odradza po pokonaniu, więc po prostu należy pokonać go jak najwięcej razy, żeby później zgarnąć po nim jakieś dobre fanty.
To traumatyczne przeżycie zostaje w Tobie na długo. Nie lubisz przegrywać a nagle okazuje się, że ktoś pokazał Ci miejsce w szeregu. Mówi się, że czas leczy rany. Moje uleczy chyba jedynie udany rewanż na tym monstrum. Widziałem gracza, który miał z nim szansę, bo siedział za sterami najmocniejszego skella w grze, który miał ponad 44000HP. Co ja mogłem zrobić mając ledwo ponad pięć tysięcy? Absolutnie nic, ale ja się tak łatwo nie poddaję. Traktuję porażki jako cenne lekcje, które zaprocentują w przyszłości. Nie ma co się przejmować niepowodzeniami, bo tylko znając smak przegranej docenimy zwycięstwa, które dopiero na nas czekają.

The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel (PS3, Nihon Falcom, 2015r.)

Tyle już razy pisałem we w co gracie o tym jak bardzo Cold Steel jest lepszy od serii Persona, tymczasem piątą odsłonę najbardziej znanego cyklu jrpg Atlusa ukończyłem w try miga a jego bezpośredniej konkurencji nie widziałem na oczy od dwóch miesięcy. W tym czasie Dajz nie mogąc się pewnie doczekać kolejnych wpisów o moich szkolnych postępach sam ukończył ten tytuł. Piotrek nieraz przypominał, że z chęcią poczytałby jeszcze o tej grze, Mariusz już pewnie dawno zaliczyłby inne gry z tego uniwersum, gdyby nie masterował Niera. Książkę by można było o tym napisać.
Co się za mnie tyczy, to szkoda mi tak po prostu rzucić grę, której poświęciłem już 70 godzin życia. W dalszym ciągu poznaję zwyczaje koczowników z Północnych Wyżyn. Udałem się w strony rodzinne Gaiusa. Poznałem jego rodziców i rodzeństwo. Poznałem też okoliczną gościnność ludzi mieszkających i żyjących tak jakby czas zatrzymał się dla nich kilkaset lat temu. Do szybkiego transportu nie służą im pociągi, jeno konie. Nie widzę nic złego w życiu zgodnym z naturą. Zwierzęta hodowlane dostarczają im pokarmu potrzebnego do życia. Miło jest odpocząć od czasu do czasu od politycznego zgiełku Erebonii, w której zawsze trzeba być po jakiejś stronie, a nawet jeśli nie opowiemy się po żadnej z nich, to prędzej czy później i tak zostaniemy wplątani w intrygi którejś z nich.
Życie ucznia siódmej klasy jest różnorodne, ale i niełatwe. Poznawanie członków drużyny, łowienie ryb, jazda konno, czy zabijanie potworów na zlecenie lub wykonywanie misji kurierskich to i tak jedynie krótka chwila oddechu przed problemami, które nas czekają.

Ico HD (PS3, Bluepoint Games, 2011r.)

Podbudowany tym, że udało mi się zrobić speedrun w Uncharted 4 i Resident Evil HD zastanawiałem się nad kolejną grą, w której mógłbym zmierzyć się z czasem.
Ico przeszedłem już sześć razy, cztery razy na PS2 i dwukrotnie remaster tej gry na PS3. Wydawało mi się, że wiem o niej wszystko, tymczasem dzięki trofeom dowiedziałem się, że do odblokowania w grze jest maczuga i miecz świetlny oraz to, że na plaży na samym końcu gry, zaraz po literach końcowych, można nawet zjeść arbuza z Yordą!
Niby małe szczegóły a cieszą. Zanim zabiorę się za próbę ukończenia jednej z legend Sony poniżej dwóch godzin, opierając się na wyczynach rekordzisty świata w szybkości przejścia tej nietuzinkowej przygody wspomnę w kilku zdaniach o samej historii.
Opowiada ona o chłopcu z rogami, który ma zostać poświęcony dla dobra wioski, z której pochodzi. Jednak jego chęć życia doprowadza do zniszczenia kapsuły, w której zostaje uwięziony. Błąkając się samemu po opuszczonym zamku natrafia na dziewczynę zamkniętą w celi. Tajemnicza więźniarka jest zupełnie bezbronna. Starają się ją porwać jakieś cienie. Musimy jej pomóc, bo ta tajemnicza istota jest kluczem do ucieczki z tego olbrzymiego więzienia.
Ico nie należy do produkcji prowadzących gracza za rękę. To gracz prowadzi za rękę swoją towarzyszkę w grze. Musimy stale pomagać Yordzie i miecz baczenie na jej bezpieczeństwo. Wystarczy, że zostawimy ją na jakiś czas w jakimś miejscu a sami udamy się gdzie indziej w celu rozwiązania jakiejś łamigłówki a dziewczyna zostanie natychmiast porwana i wessana w jakiś mrok, co oznacza dla nas koniec zabawy. Bardzo podoba mi się w Ico, że przy pierwszym przejściu gry nie wiemy zbyt dużo o naszej towarzyszce. Wystarczy jednak grać w klasyk z PS2 drugi raz a od razu dowiemy się kim jest i kim jest właścicielka zamku, która stara się ją pojmać, nasyłając na nią masę swoich mrocznych sługusów. Także nie myślcie sobie, że Yorda przyprawiła rogi swojemu kompanowi. Miał je od urodzenia. Yorda nie należy do takich podłych dziewcząt. Potrzebuje jedynie trochę swobody. Szkoda, że pierwsza znana gra Fumito Uedy nigdy nie doczeka się kontynuacji. Fakt jednak pozostaje faktem. Prosty gest polegający na podaniu ręki drugiej postaci w grze  jest teraz już czymś normalnym w grach wideo. Kiedyś było to coś niesamowitego.

Ico to jedna z tych gier, dzięki którym PS2 będzie dla mnie zawsze najlepszą konsolą, na jakiej grałem w życiu. Trzeba było mieć odwagę, żeby wyłożyć fundusze na grę o bliskości z nieznajomą osobą i o bezinteresownej pomocy, która była czymś wyjątkowym i niepowtarzalnym zamiast zrobić kontynuację jakiejś dobrze rozpoznawanej serii, która by się sprzedała jak świeże bułeczki.

Sega Mega Drive Ultimate Collection (PS3, Backbone Entertainment, 2009r.)

Po ukończeniu kilku gier z Soniciem i zaliczeniu całej trylogii Streets of Rage z przerąbaną walką końcową w ostatniej części tego cyklu (bez wyrzucenia ostatniego bossa poza ekran i dobijania go jak wstaje zupełnie nie umiałem z nim walczyć) biorę się za serię, na którą za młodu chorował mój sąsiad. Bez kozery przyznaje, że pierwsza część Golden Axe, stanowiąca port z automatów rozbudziła jedynie mój apetyt na to chodzone mordobicie w klimatach fantasy.
Debiutujący w 1991r. Golden Axe II był tworzony z myślą o Sedze Mega Drive i to widać oraz przede wszystkim słychać. Oprawa graficzna uległa znacznej poprawie. Widać to po projektach głównych bohaterów (amazonka, krasnolud z toporem i wojownik z mieczem), przeciwników oraz teł. W jaskini widoczna nieopodal lawa jest jak żywa i gdyby nie kościotrupy i jaszczury starające się nas ukatrupić, to poświęciłbym jej więcej czasu.
Muzyka nie jest już tak przytłumiona jak w pierwszej części Golden Axe i pokazuje swój pazur. Bez problemu mogę ją postawić obok najlepszych kompozycji muzycznych, z jakimi miałem do czynienia z grami z szesnastobitowego sprzętu Segi.

Fajnie jest sobie porąbać na kawałki jakieś fantastyczne stwory od czasu do czasu, ale nie oszukujmy się, że prawdziwa zabawa w tej serii zaczyna się dopiero gdy dosiądziemy grzbietu smoka ziejącego ogniem. Eksterminacja przeciwników jest wtedy tak rajcowna, że człowiek nie myśli o bardzo uproszczonym zasobie ciosów zarówno ze strony jednego z bohaterów, którym aktualnie kierujemy oraz ze strony sił nieczystych, które musimy pokonać, aby wszystkim żyło się lepiej. Brakuje mi trochę goblinów z jedynki, których ubijanie pozwalało nam na uzupełnienie zasobów magicznych i energetycznych, ale jakoś przeboleję ten fakt skoro w kontynuacji Golden Axe możemy częściej używać czarów. Przy dużej ilości magicznych kreatur na ekranie i tak najlepiej wrzucać je jedną po drugiej w przepaści, z których już nigdy nie wrócą.

To są moje plany związane z grami na ten weekend. Jak chcecie, to opowiedzcie mi też o swoich. Poznam je z wielką chęcią. Do następnego razu.